Ολάκερη ζωή ταυτότητα γυρεύεις
σε Εξαρχειώτικα στενά και σε σαθρά παγκάκια
σε βρώμικες πλατείες και ανήλιαγα σοκάκια
Βάλτωσες για τα καλά, το νιώθεις πως στερεύεις...
Χαμένα χρόνια, κάψιμο... μια γενιά πνιγμένη
Με στερημένα όνειρα και σκοτωμένη ελπίδα
ναυάγησες στο πέλαγος, μα πήραν τη σανίδα
καταυλισμό να κάνουνε κάπου στην Ειδομένη
Έθνος χωρίς όραμα κοινό, λαός χωρίς σκοπό
Ο κρίκος ο συνεκτικός, στο έδαφος σπασμένος, ανοικτός
κι’ η υπόλοιπη αλυσίδα ένας ασφυκτικός κλοιός
Χτυπάει το κινητό, λυγμοί... “κόψανε το φως”
Έμεινες ξάφνου στο σκοτάδι, κάποιοι σκοτίστηκαν πάλι...
Δεν μπορεί, δεν είναι τούτη η Ελλάς η χώρα του φωτός!
Πως γίναν έτσι οι Έλληνες; Αβάσταχτος καημός
Φέξε τον λύχνο Διογένη, ψάχνω να 'βρω λίγο φως.
Ιωάννης Κατής 27/01/17
No comments:
Post a Comment