ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όπως έχουμε δει μέχρι τώρα, τα επιτεύγματα της πειραματικής μεθόδου που είχαν συντελεστεί περίπου έναν αιώνα νωρίτερα, ανέδειξαν την επιστήμη σε κύρια δύναμη για την αναμόρφωση και την πρόοδο της κοινωνίας. Η σχολή της Πάδοβα είχε ήδη ανοίξει το δρόμο, ορίζοντας την επιστημονική μέθοδο ως διανοητικό εργαλείο που παράγει γνώση του αγνώστου δια του γνωστού, αναγνωρίζοντας τη δύναμη της συνεπαγωγής να συμπεραίνει αυτό από εκείνο.
Από το 17ο αιώνα και μετά η επιστήμη σταδιακά υποκατέστησε τη θρησκεία δίνοντας χώρο σε δύο νέα φιλοσοφικά ρεύματα, στον ορθολογισμό (ή νοησιαρχία), στην επιστημονική θεωρία εκείνη που αποδέχεται τη λογική δύναμη του νου για τη θεμελίωση των επιστημών μέσω της παραγωγικής μεθόδου (deduction) και που χάριν της πρώτης ολοκληρωμένης κοσμολογίας του Καρτέσιου κατόρθωσε να επιβληθεί ως φιλοσοφικό σύστημα, αλλά και στον εμπειρισμό που αντίθετα προβάλει την εξάρτηση του νου από τα δεδομένα της αισθητηριακής παρατήρησης δια της επαγωγικής μεθόδου (induction).
