Του Ιωάννη Κατή
19 Μαΐου είναι λέει ημέρα μνήμης για την γενοκτονία των Ποντίων, μετά από 10 μέρες είναι η ημέρα μνήμης για την άλωση της πόλης, ενώ η 14η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της μικρασιατικής καταστροφής, ημερομηνίες κατά τις οποίες λαμβάνουν χώρα διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις από πολιτικούς και πολιτιστικούς φορείς.
Αν είναι δυνατόν! Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον πλανήτη, η οποία επιλέγει να μιμνήσκει τις ήττες και τις συντριβές της, τις πανωλεθρίες και τις γενοκτονίες της. Μια σοβαρότατη, αν όχι η πιο σοβαρή, από τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, είναι το να μην παραδεχόμαστε τις ήττες μας, να μην αναλαμβάνει ποτέ κανείς την ευθύνη και πάντοτε να μας φταίνε οι άλλοι! Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του λαού μας το συναντάμε και στην καθημερινή ζωή. Γίνονται π.χ. εκλογές όλοι, μα όλοι, είναι νικητές, άλλος γιατί εξελέγη κυβέρνηση, άλλος γιατί εξελέγη, αντιπολίτευση, άλλος γιατί είναι η τρίτη πολιτική δύναμη, άλλος γιατί κατάφερε να μπει στη συγκυβέρνηση, άλλος γιατί αύξησε τα ποσοστά του, άλλος γιατί κατάφερε να μείνει στα ίδια ποσοστά με τις προηγούμενες εκλογές και άλλος γιατί παρά τις λάθος κινήσεις του παρελθόντος κατάφερε να μπει στη βουλή, έστω και με το 3%. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Μα είναι όλοι νικητές,κανείς δεν είναι χαμένος!
Αλλά μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν και στον αθλητισμό ή στον καλλιτεχνικό χώρο; Πάντα ο νικητής είναι αμφισβητούμενος και ο χαμένος είναι ο αδικημένος της υπόθεσης είτε από την διαιτησία/κριτές, είτε από το σύστημα γενικά, είτε από τη θεά τύχη. Αυτό ξεκινά βέβαια από την ίδια την νεοελληνική οικογένεια, η οποία φουσκώνει υπέρ του δέοντος τα μυαλά των παιδιών για τις "ιδιαίτερες" ικανότητες τους και τα όποια "χαρίσματα" τους, όσο βέβαια βρίσκονται στην ασφάλεια του προστατευμένου μικρόκοσμου της οικογενειακής κατοικίας, γιατί μετά στον έξω κόσμο και ειδικά σε διεθνές ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, οι ήττες και οι "σφαλιάρες" πέφτουν απανωτές και τότε πέφτουν όλοι από τα σύννεφα και ψάχνουν να βρουν κάποιον τρίτο να φορτώσουν την ευθύνη της χασούρας και της παταγώδους αποτυχίας. Ποτέ κανείς δεν παραδέχεται την ήττα του σε αυτή τη χώρα, αυτό είναι πλέον δεδομένο, αλλά να φτάσουμε και στο σημείο να διοργανώνουμε ημέρες μνήμης για τις μεγάλες μας πανωλεθρίες ως λαός; Αυτό πραγματικά με ξεπερνά...
Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να θέλουμε να διαγράψουμε από τη μνήμη μας δια παντός αυτές τις ημερομηνίες, αλλά επειδή ορισμένοι θα ισχυριζόντουσαν, ότι έτσι διαγράφουμε και ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της ιστορίας μας, και θα είχαν και δίκιο, δεν λέω να ξεχάσουμε τι έγινε, ίσα ίσα. Αυτό που λέω είναι πως θα έπρεπε αυτές οι μελανές σελίδες της ιστορίας μας να διδάσκονται στα σχολεία με κάθε λεπτομέρεια και να γνωρίζουμε όλοι τι ακριβώς συνέβη και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Αντίθετα το επίσημο κράτος μέσω της κρατικής παιδείας φαίνεται να μην θέλει οι Έλληνες να γνωρίζουν τους πραγματικούς λόγους των πανωλεθριών, τις οποίες έχουμε υποστεί ως έθνος ανά τους αιώνας, αλλά να ρομαντικοποιεί τις ήττες και τις σφαγές που υπέστημεν ως λαός, ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο σε κάποιον κακό κατακτητή, που φυσικά ήταν ανώτερος μας αριθμητικά και αδύνατον να τον αντικρούσουμε, λες και οι Έλληνες δεν πολεμούσαν ανέκαθεν με υπεράριθμους αντιπάλους. Αυτή η νοοτροπία ξεκινώντας από το σχολείο και αργότερα στην ανώτερη εκπαίδευση, αλλά και το στρατό, έχει περάσει και στους πολίτες, με αποτέλεσμα να δεχόμαστε τις μεγάλες αυτές ήττες ως κάτι το αναμενόμενο και αναπόφευκτο και όχι μόνο αυτό, αλλά το σπουδαιότερο, να αναλωνόμαστε σε ημέρες μνήμης και μνημόσυνα, αντί να προσπαθούμε να ανατρέψουμε την εις βάρος,μας κατάσταση.
Τι δουλοπρεπής συμπεριφορά, ανάξια πραγματικών Ελλήνων!
Θα θυμηθούμε και θα "τιμήσουμε" στις 19 Μαΐου τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και λίγες μέρες μετά θα θυμηθούμε και θα "τιμήσουμε" τους τελευταίους υπερασπιστές της βασιλεύουσας, θα γίνουν συγκεντρώσεις, ομιλίες, σημαίες, θα παίξει καμιά ποντιακή λύρα, θα τραβήξουν και δυο χορούς και του χρόνου πάλι...
Σιγά τα ωά κύριοι, προσοχή στα καλσόν και στις βράκες! Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο. Δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, δικαίωμα τους να το κάνουν και να καλύπτουν έτσι τις αδυναμίες τους και τις ήττες τους. Έχω όμως πρόβλημα όταν εξαπατάται ένας ολόκληρος λαός, όταν οι θυσίες των προγόνων μας γίνονται αντικείμενο πολιτικής σπέκουλας και φανφαρονισμών.
Λυπάστε για τις χαμένες πατρίδες; Που είναι ένα κίνημα αντίστασης, μια οργάνωση να ηγηθεί τον αγώνα για την ανακατάληψη των χαμένων πατρίδων; Λυπάστε για την άλωση της Πόλης; Πού πήγε η μεγάλη ιδέα που ήταν σύμφυτη με την εξέγερση των αγωνιστών του 1821 μέχρι και τον περασμένο αιώνα; Χάθηκε κάπου στη διαδρομή της πολιτικής ιστορίας του ψευτορωμαίικου, της μόνης χώρας διεθνώς που έχει χάσει τόσα πολλά, αλλά δεν διεκδικεί από κανέναν τίποτα.
Όλα είναι καλώς καμωμένα βλέπεις, τα σύνορα μας είναι καθορισμένα από διεθνείς συμβάσεις, συμβάσεις που μόνο εμείς σεβόμαστε απ' ότι φαίνεται. Άσε που τώρα δεν είμαστε για πολέμους και τέτοια τραβήγματα, εδώ υπογράφουμε τέταρτο μνημόνιο, υπάρχει μεγάλη φτώχεια, για τέτοια είμαστε; Δεν βλέπετε το γίνεται στη Συρία, θέλετε να πάθουμε κι'εμείς τα ίδια; Ας κάνουμε κανένα μνημόσυνο και πολύ τους είναι!
Αφήστε τα μνημόσυνα και τις ημέρες μνήμης, γιατί έτσι όπως το πάμε θα έχουμε πολλές από αυτές στο εγγύς μέλλον. Αν θέλετε να τιμήσετε τους νεκρούς και τους προγόνους μας, κάντε κάτι σημαντικό, διεκδικήστε τα κεκτημένα, ανακτήσετε τα χαμένα. Και ας μη βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν ως φιλοπόλεμο, δεν μιλώ απαραίτητα για πόλεμο, αλλά δεν τον απορρίπτω και ολότελα, αν αυτός κρίνεται απαραίτητος. Άλλωστε γι'αυτό υπάρχει ο στρατός, έτσι δεν είναι; Ή μήπως σιωπηλά έχουμε όλοι αποδεχτεί, ότι ο στρατός στην Ελλάδα έχει αμυντικό χαρακτήρα μόνο; Αυτή βέβαια είναι μία άλλη συζήτηση και όχι επί του παρόντος.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, είναι τόσα πολλά τα πεδία που θα πρέπει να ανακτήσουμε που τα χαμένα εδάφη όντως μπορούν να περιμένουν. Ας ανακτήσουμε πρώτα την εθνική κυριαρχία μας και την πολιτική ανεξαρτησία μας, οι οποίες έχουν χαθεί μέσα σε έναν κυκεώνα ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικών και οικονομικών συμβάσεων, πάντοτε όμως με την δική μας βούληση και απόλυτη ευθύνη και όχι μόνο από δόλο των "κακών εταίρων". Ας διασφαλίσουμε τα τωρινά μας σύνορα, που είναι τα πλέον διάτρητα σε όλη την Ευρώπη και επιτρέπουν στον καθένα να τα περνά ανεξέλεγκτα και ανενόχλητος, ευτελίζοντας έτσι κάθε έννοια κρατικής υπόστασης. Ας ανακτήσουμε πρώτα την χαμένη μας αξιοπρέπεια σαν λαός, αλλά και σαν μεμονωμένα άτομα, που επιτρέψαμε σε όλους αυτούς τους ξενόφερτους και εγχώριους δυνάστες να μας στερήσουν την εθνική και ατομική μας υπερηφάνεια. Ας ανακτήσουμε ένα αξιοπρεπές βιωτικό επίπεδο, το οποίο βελτιωνόταν γενιά με τη γενιά παρόλο τους διαρκείς πολέμους και τον εσωτερικό και διεθνή αναβρασμό που κυριαρχούσε σε προηγούμενα χρόνια, για να φτάσουμε σήμερα την εποχή της αφθονίας και της ευημερίας να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης, αυτοί που ζουν με ελεημοσύνη, γιατί αν δεν το έχεις καταλάβει με ελεημοσύνη ζούμε αυτή τη στιγμή, εκεί μας κατάντησαν οι πολιτικοί μας ταγοί και οι άλλοι σύγχρονοι κοντζαμπάσηδες, που τόσα χρόνια λυμαίνονται το κράτος για ίδιον όφελος.
Κάνε πρώτα αυτά "συνέλληνά" μου και ύστερα βγες και κάνε όσες ημέρες μνήμης και μνημόσυνα θες. Μόνο έτσι θα δείξεις, ότι σέβεσαι και τιμάς το αίμα των προγόνων σου, όχι με ομιλίες σε μικρόφωνα με χορούς και με τραγούδια.
Η Ρωμανία κι' αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι'άλλο... Μακάρι να είναι έτσι, γιατί μέχρι τώρα μας έφερε την εικόνα της Παναγίας της Σουμελά για λαϊκό προσκύνημα και κάτι πιροσκί.
Υ.Γ. Δεν κατέχω τα δικαιώματα της φωτογραφίας, αλιεύτηκε από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από το blog "Ινφογνώμων Πολιτικά"
